Het pootje van manke Bertus gaf aan dat er vanavond niet op pad gegaan kon worden om een hapje te eten. Ik had geen zin om in het hotel te eten, onpersoonlijk en niet bijzonder. Ik stond voor het hotel te dubben links of rechts te gaan hinkelen, toen de nachtwacht mij toe kwam en vroeg waar ik naar toe wilde. Toen hij begreep dat ik wilde eten, wist hij een heel leuk klein restaurantje met heel goed eten. Bleek op 25 meter van het hotel te zijn, links op no 86. Er stond niets van een restaurant aangegeven en zijn roepen naar een balkon boven ons maakte mij niet geruster dat er vanavond nog gegeten kon worden. Ineens ging de deur open en vroeg een meisje mij om binnen te komen. Boven aan de trap kwam ik een woonhuis binnen. Ik werd een kamer binnengelaten, waarvan alle muren paars waren en aan de muur waren foto's van Fidel en Che, toen zij nog heel jong waren. In deze ruimte van 2.50 bij 2.50 stond in het midden een tafel met een plastic kleed, waar het tafereel van vruchten en bloemen de eetlust moesten opwekken. Naast mij zat een stenen hond, een dobberman, van ongeveer een meter hoog. Hij keek heel hongerig uit zijn ogen. IK hoorde veel geschuifel in de kamer naast mij, de kamers waren gescheiden door zo'n bruin plastic opvouw deurtje. Ik zat daar echt in mijn eigen surrealistische film. Het meisje kwam weer terug en vroeg wat ik wilde eten, terwijl zij een wit gehaakt kleedje op het plastic tafelkleed drapeerde. Toen zij daarmee klaar was, maakte zij zwemmende bewegingen en ik maakte daaruit op dat er vanavond vis op het menu stond. Ta bien en een biertje graag. Vervolgens was zij weer weg en zat ik daar te wachten en onderhand te genieten van deze situatie. Dit is niet te filmen, dacht ik nog of eigenlijk juist wel. Helaas had ik geen camera of Sony mobiel bij mij,maar het staat nog steeds scherp op mijn netvlies. 15 minuten laten kwam het meisje in gezelschap van haar vader, het eten serveren, bord met vis en kleine patatjes, witte rijst, gemengde salade, gebakken aubergine en fijn gesneden bietjes. Ik heb in mijn hele verblijf in Cuba niet zo lekker gegeten. De vis was eenvoudig, maar oh zo smaakvol klaargemaakt. Evenals de salade en groenten. Zo zie je maar, sta open voor verassingen en je krijgt ze. De maaltijd afgesloten met koffie, die vervolgens door moeders werd gebracht. Later kwam de zoon nog, die zich in het Engels redelijk kon uitdrukken. Toen kwam pa weer met fles rum, vrouwen de kamer uit en de mannen genoten van een hele goede rum. Door de hele familie uitgezwaaid daalde ik uiteindelijk de trap weer af en beneden hoorde ik buiten roepen en stond de hele familie op het balkon te zwaaien. Ik zwaaide uitbundig terug en ging 'huppelend' terug naar mijn hotel. De volgende dag stond in het teken van vertrek. Eerst nog heerlijk gezwommen in het dakzwembad van NH Central hotel en toen een cocotaxi gezocht om weer te lunchen. Een vrouwelijk brommerpiloot, met rasta haar een witblinkend tanden in het felle zonlicht. Gaf haar een kaartje van restaurant waar ik eerdere geweest was en zij op weg. Na een paar minuten stopte zij, haalde sleutel uit contact en zei tegen mij hungry hungry en wreef over haar buik, waaraan ik gezien de omvang niet kon zien dat zij honger had. Zij maakte duidelijk dat dat ander restaurant niet goed was, arabies niet goed, en dat het eten hier veel beter was en dat zij ook hungry was. Ik had daar geen zin in en dus vroeg ik haar mij naar andere restaurant te rijden en anders gelijk naar hotel. Zij boos en bracht mij naar hotel. Daar rekenende zij mij het dubbele tarief, wat normaal voor deze afstand is. Ik zei dat ik dat niet betaalde, op hetzelfde moment kwam een politieauto aangereden en impulsief als ik ben, ging ik gelijk op de weg staan en hield de politie staande. Deze stapten uit en voordat ik 1 woord had kunnen zeggen, ratelde het brommerpilootje aan één stuk door en ik begreep dat zij opspeelde omdat ik weigerde te betalen. Helaas sprak de politie geen engels, maar de 'belboy'van hotel wel en die maakte duidelijk wat er aan de hand. Ineens zei het pilootje, oke geef 3 peso en weg reed, politie en mij in verwondering achterlatend. De mensen van hotel hadden wel enorme pret en steeds zeiden zij, dat je dat durft om politie aan te houden. Het gebeurt hier meestal andersom en de schrik voor politie is hier heel groot. Dit was tevens mijn laatste belevenis in Havana. Vlieg straks weg, heerlijk business class en daar ga ik van genieten. So far so good adios Havana, ik kom zeker weer terug