Als mistflarden op een zomerochtend gaan gedachten door mij heen. Voor het eerst reis ik weer alleen na de dood van mams en paps. Ik mis de gewoonten, die er altijd waren als ik weer op reis ging. “Ik zal blij zijn als je weer terug bent”, “ doe wel voorzichtig” zijn nu uitspraken die ik ineens mis. Ook even bellen als ik ging boarden, was vaste gewoonte. Gelukkig heb ik een broer die ik daar nu mee lastig val. De vlucht naar Parijs is altijd een busritje, als je zit moet je er weer uit. De vlucht naar Havana verliep prima. Bij het instappen kwam er weer zo”n mistflard, ineens was ik mij heel bewust van het feit dat mensen in Afrika in hetzelfde type vliegtuig waren gestapt en toen zijn gecrasht. Ik heb geen angst om te vliegen, maar zo’ncrash maaktmij wel bewust van de vergankelijkheid. Genieten dus van dit nieuwe avontuur. In Havana aangekomen realiseerde ik mij dat ik weer eens in een communistisch ( totalitair socialistisch ) land was aangekomen. De geuren en sfeer kwamen mij zeer bekend voor. Toen ik de rugzak ging ophalen, wist ik het helemaal zeker. De lopende band hier is een band waar je zelf omheen moet lopen en dan je rugzak eraf halen, althans als hij erop staat. Sorry, defect is de opmerking en vervolgens gaan ze op de band zitten, hopen dat hij uit zichzelf weer gaan lopen. Het hostal waar ik verblijf is prima. Prachtig opgeknapt koloniaal pand. Allen de kamer weer “oostblok” , wel airco, maar deze maakt zo’n herrie dat het lijkt of er een vrachtwagen stationair staat te draaien in mijn kamer. Het is overal zo, dus uitzetten die herrie of de oorstoppers erin. Redelijk geslapen, wel vreemd 6 uur tijdsverschil is even wennen. Ik ga naar bed terwijl ik eigenlijk moet opstaan. Eerst nog een hapje gegeten, het was al donker en de straten en straatjes zijn slecht verlicht en dat geeft een bijzondere sfeer. Overal zitten mensen buiten en uit alle hoeken en gaten klinkt de rumba. Veel live muziek, geweldige sfeer en ik ging uiteraard weer veel te laat mijn mandje in. Vandaag de eerste zwerftocht door Havana gemaakt. Hert is toch heerlijk om een stad te ontdekken, te ruiken en te voelen. Het is een heel typische lucht, het best te omschrijven als een zachte weeïge lucht, die af en toe overheerst wordt door de geur van vuilnis en riool. Havana is een stad die je opneemt, ontvangt en je in haar boezem sluit, net als b.c. Zanzibar en Rio de Janeiro. Een stad veroveren is weer anders, b.v. Sao Paulo is een stad die je moet veroveren, die laat je niet makkelijk toe. Het zwerven gaat als vanouds, lopen en zien waar je uitkomt. Dit levert de leukste contacten op. Het Spaans gaat ook redelijk, volg het goed en kan mij redelijk redden in de noodzakelijke en dagelijkse dingen. De stad is mooi en boeiend, veel panden zijn verwaarloost en dit geeft wel een heel bijzondere sfeer. Vooral die monumentale koloniale panden, die nu in verval zijn geraakt en bewoond worden door heel veel Cubaanse families. Het oude gedeelte is wel op de lijst van wereld erfgoed geplaatst, maar ik vraag mij af als de panden worden opgeknapt of de sfeer er dan wel zal zijn. Zoals vaker heb je dan vaak het gevoel door een museum te lopen. Ik laat verder de beelden spreken en sof ar so good. Ik geniet! Wil tekst gaan overzetten, heb ik mijn usb vergeten. Ik denk, ach ik koop er hier wel eentje. Hahahaha, een 2gb kost hier $ 55,-- , tja en dat is mij toch een beetje teveel. Oude oostblok tijden herleven hier!! Gelukkig denkt iedereen van de receptie met mij mee, kan ik USB van personeel gebruiken. Dat was in oostblok wel anders, ondanks of dankzij alles hier blijven mensen hartelijk, vriendelijk en heel vrolijk. so far so good dus