Weer thuis !

Na een prima verlopen reis, goed verzorgd door hele aardige stewardessen, ben ik weer thuis. Samen met Carla 'mojito' gedronken, heerlijk hapje gegeten en dat is ook weer genieten 'samen-zijn'. Ik hoop dat jullie van deze reis hebben genotenen tot het volgende avontuur.

Mijnlijfspreuk blijft nog steeds:

Ik reis niet om ergens naar toe te gaan, maar om onderweg te zijn. Ik reis om te reizen.

Leef het leven

geniet, geniet en geniet

Bert

Adios Havana

Het pootje van manke Bertus gaf aan dat er vanavond niet op pad gegaan kon worden om een hapje te eten. Ik had geen zin om in het hotel te eten, onpersoonlijk en niet bijzonder. Ik stond voor het hotel te dubben links of rechts te gaan hinkelen, toen de nachtwacht mij toe kwam en vroeg waar ik naar toe wilde. Toen hij begreep dat ik wilde eten, wist hij een heel leuk klein restaurantje met heel goed eten. Bleek op 25 meter van het hotel te zijn, links op no 86. Er stond niets van een restaurant aangegeven en zijn roepen naar een balkon boven ons maakte mij niet geruster dat er vanavond nog gegeten kon worden. Ineens ging de deur open en vroeg een meisje mij om binnen te komen. Boven aan de trap kwam ik een woonhuis binnen. Ik werd een kamer binnengelaten, waarvan alle muren paars waren en aan de muur waren foto's van Fidel en Che, toen zij nog heel jong waren. In deze ruimte van 2.50 bij 2.50 stond in het midden een tafel met een plastic kleed, waar het tafereel van vruchten en bloemen de eetlust moesten opwekken. Naast mij zat een stenen hond, een dobberman, van ongeveer een meter hoog. Hij keek heel hongerig uit zijn ogen. IK hoorde veel geschuifel in de kamer naast mij, de kamers waren gescheiden door zo'n bruin plastic opvouw deurtje. Ik zat daar echt in mijn eigen surrealistische film. Het meisje kwam weer terug en vroeg wat ik wilde eten, terwijl zij een wit gehaakt kleedje op het plastic tafelkleed drapeerde. Toen zij daarmee klaar was, maakte zij zwemmende bewegingen en ik maakte daaruit op dat er vanavond vis op het menu stond. Ta bien en een biertje graag. Vervolgens was zij weer weg en zat ik daar te wachten en onderhand te genieten van deze situatie. Dit is niet te filmen, dacht ik nog of eigenlijk juist wel. Helaas had ik geen camera of Sony mobiel bij mij,maar het staat nog steeds scherp op mijn netvlies. 15 minuten laten kwam het meisje in gezelschap van haar vader, het eten serveren, bord met vis en kleine patatjes, witte rijst, gemengde salade, gebakken aubergine en fijn gesneden bietjes. Ik heb in mijn hele verblijf in Cuba niet zo lekker gegeten. De vis was eenvoudig, maar oh zo smaakvol klaargemaakt. Evenals de salade en groenten. Zo zie je maar, sta open voor verassingen en je krijgt ze. De maaltijd afgesloten met koffie, die vervolgens door moeders werd gebracht. Later kwam de zoon nog, die zich in het Engels redelijk kon uitdrukken. Toen kwam pa weer met fles rum, vrouwen de kamer uit en de mannen genoten van een hele goede rum. Door de hele familie uitgezwaaid daalde ik uiteindelijk de trap weer af en beneden hoorde ik buiten roepen en stond de hele familie op het balkon te zwaaien. Ik zwaaide uitbundig terug en ging 'huppelend' terug naar mijn hotel. De volgende dag stond in het teken van vertrek. Eerst nog heerlijk gezwommen in het dakzwembad van NH Central hotel en toen een cocotaxi gezocht om weer te lunchen. Een vrouwelijk brommerpiloot, met rasta haar een witblinkend tanden in het felle zonlicht. Gaf haar een kaartje van restaurant waar ik eerdere geweest was en zij op weg. Na een paar minuten stopte zij, haalde sleutel uit contact en zei tegen mij hungry hungry en wreef over haar buik, waaraan ik gezien de omvang niet kon zien dat zij honger had. Zij maakte duidelijk dat dat ander restaurant niet goed was, arabies niet goed, en dat het eten hier veel beter was en dat zij ook hungry was. Ik had daar geen zin in en dus vroeg ik haar mij naar andere restaurant te rijden en anders gelijk naar hotel. Zij boos en bracht mij naar hotel. Daar rekenende zij mij het dubbele tarief, wat normaal voor deze afstand is. Ik zei dat ik dat niet betaalde, op hetzelfde moment kwam een politieauto aangereden en impulsief als ik ben, ging ik gelijk op de weg staan en hield de politie staande. Deze stapten uit en voordat ik 1 woord had kunnen zeggen, ratelde het brommerpilootje aan één stuk door en ik begreep dat zij opspeelde omdat ik weigerde te betalen. Helaas sprak de politie geen engels, maar de 'belboy'van hotel wel en die maakte duidelijk wat er aan de hand. Ineens zei het pilootje, oke geef 3 peso en weg reed, politie en mij in verwondering achterlatend. De mensen van hotel hadden wel enorme pret en steeds zeiden zij, dat je dat durft om politie aan te houden. Het gebeurt hier meestal andersom en de schrik voor politie is hier heel groot. Dit was tevens mijn laatste belevenis in Havana. Vlieg straks weg, heerlijk business class en daar ga ik van genieten. So far so good adios Havana, ik kom zeker weer terug

Klucht in Habana

Het manke pootje zorgde voor allerlei hilarische en dramatische situaties in Havana. Ik had een medische Fit to Fly verklaring en elastisch verband nodig. Ik begon uiteraard eerst bij de receptie van het hotel en daar kreeg ik eerst het ophalen van de schouders, d.w.z. het gebaar dat zij maken als er ze geen antwoord willen geven of dat zij het antwoord niet weten. Meestal gevolgd door een zucht en neergeslagen ogen. Dokter?, was mij volgende vraag, here no, maar in Central Park hotel is International Medical Care eb daar weten zij het wel. Goed, jullie begrijpen daar ook geen duidelijk antwoord, anders wordt het geen klucht. Advies was wel een stap verder, 8 blocks, spreken niet in afstanden, verder is een hospital. De taxidriver stond alweer met een grote grijns te lachen en zei ' NO?'. Ik schudde mijn hoofd, op naar lokaal hospital. Bij de receptie werd alleen Spaans gesproken en gelukkig werd de lamme door een blinde geholpen. Er zat een man met een verband voor zijn oog en hij sprak Engels, niet dat dat veel hielp want ze begrepen nog steeds niet wat ik wilde. Uiteindelijk kwam een verpleegkundige die goed Engels sprak en begreep wat ik wilde. Naar international hospital was de enige optie en dat is weer een heel eind rijden met de taxi. Het voordeel van dit nadeel was wel dat ik door prachtige delen van de stad kwam, waar ik nog niet eerder was geweest. Sightseeing Havana met privé chauffeur heeft ook zijn voordelen. Ik durfde alleen niet aan de chauffeur te vragen om te stoppen als ik een foto wilde maken. In international hospital gelijk in Engels aangesproken en binnen 5 minuten zat ik bij een dokter, die mij wilde onderzoeken. Het verband om mijn been, dat ik als goud koesterde, knipte hij, onder luid protest van mij, van mijn been. No no, jij krijgt nieuw verband riep de dokter. Dat zullen wij nog wel zien, dacht ik. Fit to fly was de conclusie, maar wel `first class` zei de dokter met een veelbetekende blik en knipoog. Hij vroeg aan de verpleegkundige of zij nieuw verband wilde aanleggen 'elastica banda', tja en wat ik inmiddels wel wist, geen elastica banda. Dan maar die andere banda, die ik omhad, maar ook deze hadden zij niet. Ik moest naar Internatial medical pharmacie in weer een ander hotel in Havana. De taxidriver knikte en keek mij aan met een blik van ' daar komt toch niets van terecht'. Inderdaad, ook daar geen banda, maar optimistisch als de mensen hier blijven of dat zij van het probleem af zijn, hebben zij nog wel een advies. In de volgende pharmacie hadden zij nog wel een halve rol en deze heb ik maar gelijk genomen, 'anders nog', nou nee vandaag niet. Wel naar de laatste pharmacie gegaan, maar daar ook geen succes. Toen ik aan de vrouw achter de balie vroeg wat zij de lokale mensen dan geven als zij dat nodig hebben, zei zij 'that to complex to explain', waar ik uit begreep dat zij gewoon niets krijgen of dat het helemaal niet te krijgen is. Hun trots maakt dat ik steeds wordt weggestuurd naar ander adres, het zou toch prettiger zijn als de eerste mij gewoon vertelde dat het nergens te krijgen is. De taxichauffeur getrakteerd op een cubaans colaatje en toen weer terug naar het hotel, waar mijn manke been schreeuwde om ijs. Dat heb ik gedaan en daarna wilde ik het verhaal opschrijven om het met jullie te delen. Zomaar een ochtendje van 'manke Nelis'in Havana. so far so good en morgen de laatste dag. Ik wil zeker nog een keer terug om te zwerven en banjeren door gebieden, die ik nu alleen maar van achter de taxiramen heb gezien.

Brommeren in Havana

Tjirpende krekels in Vinales Cuba

Als de zweefvlucht van de adelaar op zijn prooi, zo komt de nacht over Vinales. Eerst heftig onweer, daarna een prachtige zonsondergang. Op dat moment zetten de krekels de volumeknop op maximum. Een oorverdovend geluid, vermengd met ontluikende geuren van alles wat de natuur te bieden heeft. Dat moesten de mannen toch mooi missen, zij vonden het mooi maar erg stil om te blijven. Ik wilde heel graag, keek al verlangend naar de stilte, rust en prachtig uitzicht op de grilligheden van de natuur. Wij zien elkaar in Havana en zij gingen met de tourbus terug. Prima kerels, toch blij om weer in mijn uppie te zijn. Jammer genoeg niet in een casa particular, ze staan je bij de bushalte al op te wachten, maar in een mooi hotel met zwembad. De cubaanse arts had gezegd dat ik regelmatig moet 'ijsen' door mijn kuit in ijsklontjes te leggen. Al deze eisen maken toch dat ik naar duurdere hotels moet uitwijken. Wel ontpersoonlijker, maar wel op een hele mooie plek met prachtig vergezichten. Ik kan zo genieten met mijzelf, als ik tevreden op mijn balkonnetje zit en de pracht van de natuur aanschouw. Toen de nacht zijn intrede had gedaan kwam heel stiekem dat hypcondertje zijn aanwezigheid melden. Ik had ineens pijnlijke en doffe oren, hoofdpijn of toch weer niet, beetje pijn op de borst of toch weer niet. Langzaam vulde mijn hoofd zich met allerleispinsels over de gevolgen van hoge bloeddruk. Overdag ben ik de realist, zo voor het slapen gaan moet die realist duidelijk en hard aangesproken worden. Uiteindelijk de ontspanning gevonden, in slaap gevallen en in mijn droom had ik een gastrol in Friends. Verder goed geslapen en uiteraard vroeg weer op, inderdaad 06.30, want dan komt de zon op. Eerst een fax sturen naar ANWB. Hahaha, mooi niet, overal waar ik samen met mijn cubaanse chauffeur kwam, was het sorry no fax. Toen ik de moed had opgegeven en nog 1 adres probeerde, was er weer een no, maar ik kan het wel scannen en op memory stick zetten. He, wat krijgen wij nu, inderdaad alles werd op mc geplaatst en ik mailen. Daarna ben ik heerlijk aan het zwembad gaan lezen en af en toe zwemmen om af te koelen. Met een schuin oog naar WK SA – mexico gekeken. Hier zijn ze voor ieder Spaanssprekend land, nu Mexico en later Uruqay. S’ middags nog een rondje op brommertje gemaakt, was van iemand aan de receptie, mocht ik gebruiken om omgeving te verkennen. Het echt een prachtnatuur en verder wordt hier het land nog met ossen en ploeg bewerkt. Blijft een merkwaardig verschijnsel, verschillende tijdsperioden in één bepaalde gebied. Verder weer aan zwembad gelegen, kan het beentje goed rusten. Weinig shockends vandaag, ik geniet nog steeds van alles waar ik kom, wat ik zie en hoe ik het beleef. So far so good en tot volgende bericht.

Grillig golvend groen Cuba

Mannen solidariteit, een man een man, een woord een woord. Daar stonden zij dan voor mijn deur, het rugzakje voor de nacht werd al gelijk ontvreemd en ik werd ondersteund. Wel vragen of ik het wilde, zij wilde absoluut dat ik aangaf wat ik wel en niet wil. Uiteraard ook veel lachen, vooral om die Rus, het tegenovergestelde van zorgzaam en toch is hij het wel, die grote Russische beer. Eerst met taxi naar Havana en daar in touringbusje, hahaha ja echt Bertus in een touringbusje. Uiteraard eerst naar sigarenfabriek, waar ik voor Michiel een heerlijke monte cristo heb meegenomen, hij rookt niet meer, maar voor deze moet een uitzondering gemaakt worden. Het landschap veranderde daarna van kleur, eerst zand en aardekleur en daarna werd het steeds groener. Ook steeds meer heuvels en uiteindelijk “mogotes”, berglandschap. Echt prachtig grillig om te zien en doorheen te rijden. Hier wordt het landschap bepaald door uitgestrekte vlakten, waarop tabak, rietsuiker en maïs wordt verbouwd. Opvallend veel eenvoudige huisjes en op de weg veel paard en wagen. Ineens een heel andere wereld. Teruggeworpen in de tijd en dat ervaar ik ook als je door kleine dorpjes rijdt. Ik zat als een vorst voorin, dus alles kon ik prima volgen en vooral genieten van de schoonheid. Uiteindelijk in Vinales gekomen en daar in een prachtig landschap gekomen, hier zijn wel beelden van. Op dit moment is het enorm slecht weer, hevige onweer en buien, dus morgen volgen de beelden van de omgeving waar ik nu ben. Goed, in Vinales gingen wij naar prehistorische tekeningen in de bergen. Nou daar heb ik wel foto’s van hahahaha. Dit doet mij erg aan China denken, iets wat niet is maak je gewoon. Uiteindelijk nog naar een grotfestijn gegaan, eerst stukje lopen,ik hinkelen tussen boer en beer en daarna met een bootje, waar vooral onze bootsman van alles in de grillige rotsen zag, krokodil, moeder Maria enz. Dit tot grote hilariteit. Uiteindelijk zijn wij ook begonnen met onze eigen voorstellingen, gelukkig kon de mexicaan het vertalen, maar de bootsman zag de lol er niet. Daarna nog naar Vinales zelf gegaan, slecht weer dus morgen opnieuw. Toen naar hotel, een duurder hotel, omdat ik ook wilde bellen en faxen voor ANWB. Ook deze keer weer pech, onweer zorgde dat alles plat lag en fax nee dat hadden zij nooit gehad. Kan ik scannen??, wat scannen nee wij hebben alleen internet en dat gaat via kaarten die ik moet kopen. Gelukkig nog wel even Carla aan de foon gehad, heerlijk om haar even te horen. Probeer morgen mijn dochters, ik mis die meiden altijd en weet dat dat ook bij reizen hoort. Dit voor nu, ga mij nog even bezighouden met de perikelen van ANWB, dit voor de verzekering en terugvlucht. Waar ik enorm van geniet is de prachtige natuur hier en vooral de rust en stilte, als daar mijn bloeddruk niet van omlaag gaat, wat dan anders nog. De zonsondergang was van een bijzondere schoonheid en de krekels tsjirpen!!! So far so good, genieten dus ! Kom net tot de ontdekking dat de Cuba crash ook bij mij heeft toegeslagen, mijn fotokaart 4gb is beschadigd door kaartlezer en nu past de kaart niet meer in camera, worden dus foto's met sony mobiel, ik dacht 4 gb, hoef ik geen reservekaart mee.

Old man and the sea ( Hemingway)

Het verhaal zal ook de beelden moeten maken. Vanmorgen heb ik door een Cubaanse nurse met een prachtig kapje op haar hoofd mijn blaar laten doorprikken, ontsmetten en verbinden. Toen ik wegging zei zij heel streng dat ik heel voorzichtig moest zijn op het strand, want anders was er kans op infectie. De toon en blik zorgden ervoor dat ik dat heel serieus moest nemen, ik kreeg het gevoel dat zij steeds keek of ik haar orders wel volgde. . Ik lig op mijn strandmatje onder de parasol van bananenbladeren te genieten van zon, zee en goed boek. Het is heet ( 36 graden) en ik zoek verkoeling en ga zwemmen. De geprikte blaar was met pleister bedekt, maar door zee water was deze losgelaten. Toen ik uit de zee kwam, zag ik het probleem, hoe overbrug ik 25 meter zonder dat ik met mijn voet in het zand zet. Tja, ouderwets hinkelen, en dat deed ik. De eerste 15 meter ging goed en toen liep het strand omhoog en moest ik harder afzetten. Op dat moment hoorde ik letterlijk krak en het leek alsof er iemand een groot mes door mijn kuit stak. Gelijk wist ik, dit is mis, het is niet de eerste keer dat ik een spierscheuring in mijn kuit oploop. Even nog geprobeerd, misschien valt het mee, nou nee dus het viel absoluut niet mee. Mijn been stond strak van de pijn en ik moest geholpen worden om naar mijn kamer te komen. Daar liggen nadenken wat te doen. Gevraagd om dokter, helaas was deze niet te bereiken om deze tijd, is dan meestal iets drinken!! Het advies van personeel van hotel was om gelijk naar internationaal ziekenhuis in Havana te gaan, daar geven zij het beste medische advies en behandeling. Oké, daar gaan wij dan, meer dan 1 uur rijden met taxi. In ziekenhuis stonden verpleegkundigen gelijk klaar ( ook veel mannelijke verpleegkundigen!!). Hiërarchie is hier hetzelfde, wachten op de dokter in behandelkamer, dokter heeft het druk ( het zal toch niet zo zijn). Moest wel gelijk in rolstoel. De arts was een enorme grote man, kaal bruin hoofd en een snor waar marques jaloers op zou zijn. Stelde vrij snel ( in spaans) diagnose, gelukkig vertaald door verpleegkundige. Het was wat ik al wist, spierscheuring. Opvallend was dat hij eerst mijn bloeddruk wilde opnemen, hij heeft daar twee apparaten voor gebruikt, omdat hij dacht dat de eerste stuk was. Mijn bloeddruk bleek veel te hoog. Met zorgelijke blik vertelde hij dat ik na terugkomst gelijk naar de dokter moest. Op dat moment was alle pijn van mijn been naar de achtergrond en hield mij deze boodschap bezig. Of ik hoofdpijn had en pijn op de borst. Ik kreeg het nog warmer dan warm, tja de laatste dagen een beetje hoofdpijn. HMMMM, was het antwoord. Wel gelijk naar de dokter en dat moet je nu net tegen zo’n hypochonder als ik zeggen. Was op de terugweg alleen maar bezig met heb ik hoofdpijn, doet mijn borst zeer en langzaam maar zeker voelde ik mij onzekerder worden. Gelukkig kan de hypochonder ook realist zijn en toen ik alles op een rijtje zette en dacht ik heb de laatste dagen enorm genoten ( ook met hoge bloeddruk) dus laat ik dat maar weer gaan doen. Ik zou de komende dagen met openbaar vervoer naar Vinales gaan en dat ging dus niet door. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, want ik kwam terug en de Canadese farmer vroeg bezorgd hoe het was. Toen ik vertelde dat ik immobiel was de komende dagen, nam hij gelijk initiatief. Hij gaat morgen met een tour naar Vinales en er gaan nog twee mensen mee. Jij gaat ook mee, was de conclusie en zo is het ook gegaan. Ik op stap met Canadese boer, grote dikke Rus en Mexicaanse homo ( die erg zorgzaam was!!). Omdat ik niet wist hoe het zou gaan wilde ik toch de ANWB inlichten en dan begint een story die slecht voor mijn bloeddruk was. Telefoon hotel doet het niet en dan maar via mobiel, kom ik in een wachtende rij en gelukkig zei de dame dat in kon inspreken en dat zij dan terugbellen. Dat heb ik drie keer gedaan en sliep daardoor onrustig, steeds dacht ik dat er gebeld werd. Uiteindelijk helemaal niet gebeld en toen heeft gelukkig Carla initiatief genomen. Of ik het medical rapport wilde faxen, hahaha er is hier helemaal geen fax. Ook geen scan en geen internet en de telefoon is uitgevallen. Ik heb alleen mijn mobiel om te bellen en te smsen. Dat is ook veelvuldig gedaan. Op zo’n moment baal ik, maar ik heb er ook wel lol in. Hoezo allemaal techniek en vanzelfsprekendheden , het gaat hier zoals het gaat, so far so good, we zien wel!!

Baltsen in de golven

Herinneringen herleven in de oude NZH bus die mij naar Santa Maria del Mar zou brengen. Helaas, ik was de enige passagier en dat vond ik al vreemd, ging de bus vandaag niet. Ik kreeg gelijk een alternatief, een goede vriend van de chauffeur kon mij wel brengen voor een schappelijke prijs. Zo werk het systeem hier, veel bureaucratie en regels halen altijd de creativiteit van mensen naar boven. Er zijn in Cuba heel veel subsystemen. Een restaurant mag maar 12 verschillende gerechten op de menukaart hebben, maar als de politie de lunch gebruikt mogen het ook 24 zijn. Zo ook deze vriendendienst. Aangekomen bij het 'staatshotel' , een gebouw gelijk de 'oostblok' architectuur, begon de bureaucratie weer te werken. Heel veel formulieren en steeds een andere persoon aan wie dat weer overhandigd moest worden en dan weer gecontroleerd moet worden. Alles van het gebouw ademt ' oostblok' uit en ik heb besloten om de knop van ergernis naar verbazing om te zetten. Op dat moment wordt ik regisseur in mijn eigen film en krijgen allerlei situaties een geheel andere betekenis en sfeer, omdat dat goed in mijn film past. Bijvoorbeeld het restaurant is een enorme ' vreetschuur' ofwel een hele grote voetbalkantine en veel kaalkoppen met tatoes gedragen zich er ook naar. Ook hier zijn onze Russische vrienden neergestreken. Verder een prachtig, mooi strand en heerlijk heldere zee. Ik heb met verbazing naar een, voor mij, nieuw verschijnsel gekeken. Een klein deel van het strand wordt volledig in beslag genomen door de Cubanen en hier wordt ook het spel gespeeld, zien en gezien worden. Alleen niet op het strand maar in de zee. Hier wordt het verleidingspel gespeeld, de vrouwen dobberen in de golven met hun verleidingsblik naar het strand. Mannen begeven zich in de golven en dan begint het baltsen. Ook gaat de drank mee de golven in, dobberen met een cuba libre in de hand of hele flessen rum of cola rum worden naar elkaar overgegooid. Aan het eind van de dag hebben de mannen hun balts niet kunnen afmaken en door de drank overmand liggen zij uitgeteld op het strand. Verder is het WK het onderwerp van gesprek en regelmatig blijkt dat zij goed op de hoogte zijn van het Nederlands elftal.Het leven is hier saai, een beetje op een ligbed een boek lezen, zwemmen, mojito drinken, lezen en weer zwemmen, tja het leven van een pensionado valt niet mee. Morgen nog zo'n dag en dan ga ik de natuur van dit deel van Cuba bewonderen. So far so good en laat de beelden de sfeer weergeven waar ik mij op dit moment van geniet